27

Sten Ard bleef nog even zitten om naar de muziek te luisteren. Wide had Violetta’s aria Addio del passato bei sogni ridenti opgezet, bijna vier minuten die de armoedige kamer anders, groter maakten.

‘Ik zal het nooit leren, Jonathan. Welke akte is dit?’

‘De derde, tamelijk aan het begin.’

‘Het is mooi.’

‘Mooi? Is dat alles wat je over La Traviata kunt zeggen?’

‘Tja, het vormt een bijzonder contrast met de omgeving, mag ik wel zeggen.’

‘Ik weet dat dit een slechte vervanging voor een thuis is. Daarom heb ik de muziek.’

‘Denk eens een keer over allebei na.’

Wide deed zijn ogen dicht en luisterde. Hoe kon iemand zo prachtig zingen als Joan Sutherland? Was dat aangeboren? Hoeveel daarvan was het resultaat van keiharde training en hoeveel was routine? Het duurde een hele tijd om eenvoud te bereiken. Alles was in het begin zo ingewikkeld.

‘Denk je dat talent aangeboren is?’

‘In algemene zin? Of met betrekking tot dit lied?’

‘Je weet wat ik bedoel, Sten.’

‘Ik geloof dat je een flinke dosis meekrijgt, maar daar ben je je niet bewust van. Het is belangrijk om je talenten te leren gebruiken. De meesten slagen daar niet in.’

Sten Ard keek naar de klok.

‘Heb je nog een biertje voor me?’

Wide liep naar de keuken en deed de koelkast open. ‘Ben je een gelukkiger mens als je je talenten ontdekt hebt?’ riep hij vanuit de keuken.

Hij hoorde Ard iets mompelen. Het geluid bereikte hem niet helemaal, maar bleef op de drempel hangen. Wide liep de zitkamer weer in met een flesje bier, Tuborg deze keer, en twee glazen.

‘Wat zei je?’

‘Over geluk? Tja, dat je gelukkig wordt als je je doel in het leven hebt gevonden? Misschien ben je daardoor op een bepaalde manier tevredengesteld, maar geluk heeft er waarschijnlijk niets mee te maken. Dat is er trouwens vanaf het begin, delen ervan in elk geval, en het geeft een veiligheid die het eerste jaar al kan verdwijnen. Daarna kun je de rest van je leven bezig zijn om naar die veiligheid te zoeken.’

‘Ook als je wereldberoemd bent?’

‘Ja. Je kunt tenslotte ook een wereldberoemde moordenaar zijn.’

‘Of operazanger.’

Ard wees naar de cd’s.

‘Luister eens hoeveel pijn je daarin hoort.’

‘Daarom heb ik die muziek. Na de scheiding heb ik heel veel naar opera geluisterd. De pijn doet me goed.’

‘Dat klopt. Als ik ’s nachts niet kan slapen, zet ik vaak een plaat van Overton Vertis Wright op en lijd ik samen met hem.’

Wide glimlachte en strekte zijn hand uit naar het glas. Een deel van Ard bevond zich nog altijd in een periode waarin de toekomst ongecompliceerd en licht was geweest, waarin roken op alle werkplekken toegestaan was en mensen zich kleedden alsof ze de eerste individuen in de wereldgeschiedenis waren die op het idee waren gekomen om iets aan te trekken. De westerse wereld had zelfvertrouwen gehad.

‘Wright? Die soulzanger die alleen jij kent?’

Buiten klonk de sirene van een ambulance die met hoge snelheid langsreed, als een roep om hulp in de nacht. Wide kon de auto voor zich zien, tussen het avondverkeer laverend, met de dood op sleeptouw.

‘Dat klopt, maar zo moet het ook zijn. Wrights leven was zo. Het was alsof zijn hele carrière erop was gericht om vergeten te worden. Dat was zijn doel.’

Ards ogen glansden.

‘Hij was als kind al een begenadigd zanger. Hij werd ontdekt, maakte carrière met gospel en daarna met soul. Hij heeft massa’s platen opgenomen, hij is op tournee naar het buitenland geweest. De man deed wat hij wilde en waar hij goed in was en had dus gelukkig moeten zijn. Hij had echter ook een zelfdestructieve kant.’

‘Ik hoorde daar pasgeleden een goede uitdrukking over, een “demanding lifestyle” hebben die zijn tol eist.’

Ard keek naar Wide.

‘Dat zou op jou kunnen slaan.’

‘Ik dacht dat we het over Wright hadden.’

‘Juist. Hij had dat dus allemaal. Weet je hoe zijn leven eindigde?’

Wide wist het niet. De sirene was verdwenen achter het gebouw van de gasvoorziening en herenmodezaak Holmens Herr. Alleen het onbestemde zwakke geruis van de stad was nog te horen.

‘Hij stierf in 1980 op eenenveertigjarige leeftijd in een ziekenhuis in Mobile, Alabama. Zijn hart hield het voor gezien na zijn jarenlange heroïne-gebruik.’

‘De grote held in je leven was dus een drugsverslaafde.’

‘Net als velen, helaas. Het is bijna bizar dat hij in alle plannen die het leven met hem had de bodem opzocht. Die fantastische zanger heeft vastgezeten voor diefstal en beroving en is geëindigd als tasjesdief. Kun je je dat voorstellen? Een tasjesdief!?’

‘Dus je held was niet alleen een drugsverslaafde maar ook een tasjesdief. Heb je dat met je werkgever besproken? Of met je kinderen?’

Sten Ard deed alsof hij Jonathan Wides opmerkingen niet had gehoord.

‘En dan zulke muziek, zulke teksten. My life is so confused, but I don’t wanna die, I wanna go to heaven, but I’m scared to fly. Aan die tekst kunnen ze een puntje zuigen bij La Scala.’

Wide zweeg even voordat hij verder praatte.

‘Die is goed. Mag ik hem lenen?’